محفل ادبی ممسنی

  با رنج بسیار، با یک بند انگشت پیشرفت در سال ، در دل صخره نقبی می زنم ، هزاران هزار سال دندانهایم را فرسوده ام و ناخنهایم را شکسته ام تا به سوی دیگر رسم، به نور، به هوای آزاد و آزادی و اکنون که دستهایم خونریز است و دندانهایم در لثه ها می لرزند ،در گودالی ،چاک چاک از تشنگی و غبار ، از کار دست می کشم و در کار خویش می نگرم من نیمه دوم زندگی ام را در شکستن سنگ ها ، نفوذ در دیوارها ، فرو شکستن درها و کنار زدن ،موانعی گذرانده ام که در نیمه اول زندگی به دست خود میان خویشتن و نور نهاده ام.     ,اکتاویو پاز,جایزه نوبل,شعر غرب ...ادامه مطلب